အဖိုးေရ......
မနက္ၿဖန္ဆို...လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ေရာက္ပီအဖိုးရယ္....
ေၿမးေလ အဖိုးကိုတမ္းတ၊လြမ္းဆြတ္ သတိရ လိုက္တာေလ....
အဖိုးၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေအာက္က
အဖိုးရဲ့ ရင္တြင္းက စာစုေတြကုိ.....
ခံယူခ်က္ေတြကို...
ၾကိဳဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့မွဳေတြကို....
အဖိုးရဲ့ နွလံုးေသြးနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့
လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းခဲ့မွဳ သမိုင္းကို.....
တမ္းတမိတယ္...
ေအာက္ေမ့မိတယ္....
အမွတ္ရမိတယ္....အဖိုးရယ္။
.......
အဖိုးေရ...
လူေတြက လူကိုေမ့ေနၾကခ်ိန္ေတြမွာ...
ၿမစ္ထဲကငါးေတြလုိေတာ့...
အိုင္ထဲက ငါးေတြ ဘယ္ေပ်ာ္နုိင္ၾကပါလိမ့္ဦးမလဲေလေနာ္.....
ဂ်ပန္မွာပဲ ပန္းကန္ေဆးေဆး...
မေလးရွားမွာပဲ.......သံခ်ည္ သံေကြးေကြး....
စင္ကာပူမွာပဲ.......အေနေ၀းေ၀း
ရန္ကုန္မွာပဲ...ကားေရေဆးေဆး....
အေနာက္နုိင္ငံမွာပဲ....ေသြးေအးေအး.....
ၿမန္မာဟာ ၿမန္မာပါပဲေလ......
ေၾကြးေၾကာ္ေန(ခဲ့)ၾကတာေလ...ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္တဲ့....။
အင္းးးးးးးး အသိုက္ပ်က္သြားၾကတာလား၊
အသိုက္ေပ်ာက္သြားၾကတာလား၊ အသိုက္သစ္ရွာသြားၾကတာလား
ဆိုတာေတြကိုေတာ့ အတိတ္သမိုင္းကပဲသိမွာပါေလ.....။
ကပ္ဆိုးေတြ....ၿပည္တြင္းစစ္ေတြ...
အၾကမ္းဖက္မွဳေတြေၾကာင့္လည္း
အသိုက္ေတြပါေပ်ာက္/ပ်က္ကုန္ၾကရရွာတဲ့ ေသြးခ်င္းေတြလည္း
ခုခ်ိန္ထိ ဒုနဲ႔ေဒပါပဲ..အဖုိးရယ္.....။
မေရာက္ခ်င္ပဲ ေရာက္ကုန္ၾကရရွာတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္...
ေရာက္ခ်င္လုိ႔ကို ေရာက္သြားၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္....
(အင္း တည့္မတ္ေပးတဲ့ ေက်ာရိုးကိုေတာ့ သတိရတန္ေကာင္းပါရဲ့ေလ)
အင္းးးးးးးးးးးးးးးဒါေတြကို
စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရံုကလြဲလုိ႔႔႔႔့
ေၿမးလုိ ပမႊားလူတစ္ေယာက္ က ဘာမ်ားတတ္နုိင္မွာလဲေလေနာ္.....။
အဖိုးေရ...
လူေတြကေလ ....
ငါးတစ္ေကာင္ကို...
ခ်က္စားရင္လည္း အရိုးစုူးလို႔တဲ့...
ေၾကာ္စားရင္လည္း အရိုးစူးလို႔တဲ့....
ဒါေၾကာင့္.....
ေပါင္းစားကုန္ၾကေလပီ.....အဖိုးရယ္....။
(ဒါမွ အရိုးေရာ အသားေရာ ၀ါးစားလို႔၇မွာတဲ့ေလ)
ေပါင္းစားတတ္တဲ့သူေတြက
ေပါင္းစားကုန္ၾကေတာ့.....ေၿမးတုိ႔လုိ
ပမႊားလူေတြအတြက္ ဖုတ္စားစရာ
ငါးခံုးမတစ္ေကာင္တစ္ေလေတာင္
ခုရွာမေတြ႔ေတာ့ပါဘူး အဖုိးရယ္။
ဒါေပမယ့္ အဖုိးရယ္...
အဖိုးေတာင္ ငပိရည္နဲ႔ ထမင္းနယ္ဖတ္ပီးေတာ့
ခ်စ္ေသာဇနီး မိသားစုနဲ႔အတူ
တပည့္ေတြနဲ႔အတူ....ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္
ထမင္းနပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို စားနိဳင္ခဲ့ေသးတာပဲ....
ေၿမးတုိ႔က အဖိုးရဲ့ေၿမးေတြပဲဗ်၊
အဖိုုးလိုပဲ စားတတ္ေနတတ္ေအာင္နဲ႔
ေသတတ္ေအာင္လည္း
ခုကတည္းကကို ၾကိဳးစားေနပါတယ္
အားေမြးထားပါတယ္ အဖိုး။
ဒါေတြက ၾကာခဲ့ပါပီ.......ၾကာေနခဲ့ပါပီ။
ဒီလုိနဲ႔....ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့သူေတြလည္း
ဒုနဲ႔ေဒ.....
ဖိတ္က်တဲ့(သြန္ပစ္ရတဲ့)ထမင္းလံုးေတြ တန္ဖိုးမဲ့သြားတာလည္း
မနည္းမေနာပါပဲ.....
(ေအာ္ ထမင္းတနပ္ရဲ့တန္ဖိုးဆုိတာ..
ငတ္ဖူးမွသိတာတဲ့ေလ.....)
အင္းးးးးးးးးးးးးးဘာလိုလုိနဲ႔
ေခတ္ေတြလည္းေၿပာင္းလာတယ္..
လူေတြလည္းေၿပာင္းလာတယ္.....
မူေတြလည္းေၿပာင္းလာတယ္....
ေၿပာင္းလဲၿခင္းနိယာမေတြေအာက္မွာ
မေၿပာင္းလဲနုိင္ေသာအရာေတြနဲ႔
မေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြလည္း......
ဒုနဲ႔ေဒပါပဲေလ....
ေခါက္ရိုးက်ိဳး စိတ္ဓာတ္ေတြ....အေတြးေခၚေတြ...
ယင္နားေနတဲ့...ထမင္းအသိုးေတြ...
ၿခစားေနတဲ့ အိမ္တိုင္ေတြ...
ေရြ႔လ်ားလာတဲ့..လူမ်ိဳးစုေတြ...
ယဥ္ေက်းမွဳေတြ.....အညွီအေဟာက္ေတြ
.........................။
သဘာ၀ေဘးေတြ...ကပ္ဆိုးေတြေၾကာင့္...
မ်ိဳးတုန္းကုန္တာလည္းအတံုးအရံုးပါပဲ.....
အေၿမာက္သံ ..ဗံုဆံေတြတညံ ညံနဲ႔....
ၿပည္တြင္းစစ္ေတြလည္း အဖိုးဆံုးကတည္းက
ခုခ်ိန္ထိပါပဲေလ.....။
(မေအးခ်မ္းေသးဘူး၊မၿငိမ္းခ်မ္းေသးဘူး အဖုိးရယ္။)
အဖိုေရာ...ေရာက္ရာ ဘံု ဘ၀မွာ....ဒီအသံေတြၾကားလို႔
အိပ္ေကာင္းၿခင္း မွ အိပ္ေပ်ာ္ပါရဲ့လားေလ....။
သြားေလရွာပီၿဖစ္တဲ့အဖိုး စိတ္မွေၿဖာင့္ပါေလရဲ့လားေလ...။
အဖိုး ေနာက္ဆံေတြတင္းေနမွာပဲေနာ္...။
အဖိုးေရာက္ရာ ဘံုဘ၀မွာ....
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစေနာ္။ ။
(ဆုေတာင္းေပးရံုကလြဲလုိ႔ ေၿမးလည္း ဘာမွမတတ္နုိုင္ဘူး အဖုိးရယ္)
ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္လိုက္တာ...
ေအးခ်မ္းေစခ်င္လုိက္တာ....
သာယာေစခ်င္လိုက္တာ....
ေခတ္မွီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခ်င္လုိက္တာ....
အရာရာမွာ ရင္ေဘာင္တန္းနုိင္ေစခ်င္လိုက္တာ...
စား၀တ္ေနေရးေတြ ေၿပလည္ေစခ်င္လုိက္တာ...
လူေနမွဳအဆင့္တန္းေတြ ၿမင့္မားေစခ်င္လုိက္တာ.....
ပညာေရးေတြၿမင့္မားေစခ်င္လိုက္တာ......
အင္းးးးးးးေၾကြေၾကာ္ေနခဲ့တယ္...
ေၾကြးေၾကာ္ ေနဆဲပါပဲ.....
ေၾကြးေၾကာ္...ေနၾကဦးမွလာလား.....ဆိုတာကိုေတာ့
ေၿမး မေၿပာတတ္ေတာ့ပါဘူး အဖုိးရယ္....။
အင္း လြတ္လပ္ေရး ၾကီးရခဲ့တာလည္း
ဆယ္စုနွစ္ေၿခာက္ခုေက်ာ္ခဲ့ပါပီေလ....
(အငး္ လူေတြ လူေတြ
လြတ္လပ္ေရးရဲ့ အရသာနဲ႔၊ အဓိပၸါယ္ကိုေရာ
ေသေသခ်ာခ်ာမွ ရင္ထဲနွလံုးသားထဲက
သိနားလည္ပီးေတာ့ ၿမတ္နိုးတန္ဖုိးထားတတ္ပါရဲ့လားေလ)
ဒါေပမယ့္......ေၿမးတို႔တစ္ေတြ
သူ႔ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေၿမာက္ခဲ့ေပမယ့္....
ကိုယ့္ကၽြန္ဘ၀ကေရာ ေၿမးတုိ႔တစ္ေတြ
လြတ္ေၿမာက္ၾကရဲ့လားလုိ႔လဲ.....
မၾကာခဏ စဥ္းစားခဲ့တာ......
အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ ညေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ပါပီ ....အဖိုးရယ္....။
တစ္ေရးနုိးခ်ိန္ ေယာင္ရမ္းထၾကည့္မိေတာ့
ဟုိးအေ၀းဆံုးတစ္ေနရာမွာေတာ့
အလင္းတန္းတစ္ခုလိုလို ေတြ႔သလိုလိုပါပဲေလ..
ဒါ အာရံုဦးေနေရာင္ၿခည္လား၊
ၾကယ္တစ္လံုးရဲ့ အလင္းလားဆိုတာကိုေတာ့...
ရင္ေမာစြာနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတုန္းပါပဲ..
အဖုိးရယ္.......။ ။
No comments:
Post a Comment